Een jubileum met een klein zwart randjeEen Sneeuw en de Mauthausen-liederencyclus. Zware stukken voor een verjaardag. Jazeker. Maar ja. Toen het programma voor dit feestjaar gemaakt moest worden was Jan net overleden. En zoals hij bij leven 34 jaar lang zijn stempel heeft gedrukt op Demasqué, zo drukt zijn overlijden een stempel op het 35ste jaar. Een jubileumjaar met een klein zwart randje. Met feest en herdenken. Met prosecco en natte cake.
2018 is ook het Europese jaar van het culturele erfgoed en dat sluit goed aan op onze positie. Want vooruitkijken en hoe nu verder, vraagt ook om bezinning en je afvragen waar we vandaan komen en wat ons eigen culturele erfgoed is. En dus gingen we op zoek naar een stuk waar al die overwegingen in terugkomen. Een stuk waarin de laatste verjaardag wordt gevierd van de hoofdrolspeler, een hoofdrolspeler die niet meer kan praten. Een stuk ook dat toevallig net als Demasqué voor het eerst op de planken kwam in 1983. Een kijkje in de menselijke geest waar je om zou kunnen huilen, maar ook met menselijk gedrag waar je hardop om kunt lachen. |
Liederen over liefde en levenskrachtOm het feest compleet te maken brengen we voorafgaand aan Een Sneeuw, De Mauthausen-liederencyclus. Een viertal liederen gebaseerd op vier gedichten van Jakovos Kambanellis, een Griekse overlever van het kamp Mauthausen-Gusen. Zoals hij zelf uitlegde; een hel van het zwartste zwarte die alleen bedwongen kon worden door daar het witste wit tegenover te zetten. Dus niet alleen liederen over het ergste lijden, maar vooral ook over liefde en levenskracht. Die steeds maar weer gezongen moeten worden om het kwaad eronder te houden. Het vierde lied eindigt dan ook met de eerste regels van het eerste. De liederen zijn gecomponeerd door Mikis Theodorakis. Bij ons worden ze gezongen door Aylin van Sas, Vincent Blok, Trees Wissenberg en Fred van de Puyl onder leiding van Martin Kuijlenburg. |