King Kongs Dochters  
door Theresia Walser

We spelen King Kongs Dochters van Theresia Walser, een tragikomisch stuk met een zwarte rand. Drie verpleegsters, die werken in een verzorgingstehuis, helpen op eigen wijze de bewoners, allen dement of chronisch ziek, op weg bij hun laatste reis. Dat doen ze door er een feest van te maken: de patiënten worden tot Hollywood-sterren getransformeerd en op de sterfdag van hun idool naar de andere wereld geholpen.

​​Hollywood

Mae West, Greta Garbo, of Clark Gable. Drie verpleegkundigen van een verzorgingstehuis dossen hun patiënten vlak voor ze sterven uit als deze sterren van het witte doek. Mevrouw Doorman is de volgende. Maar voordat de lippenstift wordt aangebracht, is het publiek getuige van een bizar drama. De titelheldinnen blijken zeer eigenzinnige opvattingen te hebben over hun beroep. De zusters, keurig in het wit met daaronder pikant blauw of zwart ondergoed, achten euthanasie waardiger dan een mensonterend levenseinde.

​Stewardessen voor de laatste reis

​Waar verpleger Rahiied A. vorig jaar nog 20 jaar en TBS kreeg voor zijn vier insuline-moorden gaan de drie verpleegkundigen in King Kongs Dochters nog vrijuit. Door de eindeloze en uitzichtloze reeks dementerende ouderen die op hen afkomt, zien ze zich genoodzaakt hun beroep op te rekken van verpleegkundige ouderenzorg naar stewardess voor de laatste reis. Toch gaat deze bittere komedie niet alleen over meedogenloze en vrolijke seriemoordenaressen en hulpeloze bejaarden.

​Beheersing over leven en dood

​De verpleegsters, Meggie, Carla en Berta, worstelen met hun vak, alleen te verdragen met veel drank. Net als iedereen zijn ze op zoek naar liefde en een happy end, zoals het hoort in Hollywood. De bejaarden zijn ook geen lieverdjes en zeker geen treurige slachtoffers. De kijker wordt heen en weer geslingerd tussen medelijden en schrik. Is dit waartoe de steeds verschuivende grens van de beheersing over leven en dood uiteindelijk zal leiden? Eens te meer zal blijken dat intimiteit tussen mensen in alle omstandigheden probeert te overleven.

​Het beste van 1999

​Deze confronterende komedie snijdt thema’s aan als euthanasie en dementie. Er valt te lachen, maar altijd met een bittere nasmaak. Schrijfster Theresia Walser is zelf oud-verpleegkundige. Haar stuk werd door Duitse theatercritici en schouwburgdirecteuren gekozen tot het beste van 1999 en er is nog niets van de kracht verloren gegaan. De Frankfurter Allgemeine Zeitung noemde het ‘Eines der witzigsten und intelligentesten neuen deutschen Theaterstücke.’