|
Het concept lijkt simpel: een vader en dochter moeten hun leven weer op zien te pakken nadat hun vrouw en moeder is gestorven. Ze voeren telefoongesprek na telefoongesprek. Maar waar vader zich drie maanden na het verlies in een nieuwe relatie stort en al snel hertrouwt, probeert dochter wanhopig vast te houden aan vroeger. Beiden rouwen ze, maar door de fysieke afstand en het wederzijdse onbegrip over hoe de ander omgaat met de dood van moeder, drijven de twee langzaam uit elkaar. Ondanks het onbegrip blijven de twee elkaar bellen, omdat de telefoonlijn het enige is wat hen nog met elkaar verbindt.
Johann Glaubitz en Marleen van Dalen, die de rollen van vader en dochter op zich nemen, beten zich direct vast in de heldere, kale taal van schrijfster Magne van de Berg. Korte, simpele zinnetjes over het weer, kleding, meubels, over iemand die afwezig is. |
Het stuk komt steeds dichterbij |
Het verhaal ontdekken |
Johann, die zich zeer bevoorrecht voelt dat hij is uitgekozen voor de rol van vader: ‘De eerste repetities waren gelijk een verdieping van het stuk. Door het bespreken komt het stuk steeds dichterbij. Want waar gaat het eigenlijk over?
Ik was vooral bezig met de vraag: hoe kan ik het verhaal van deze man, die heel snel hertrouwt na het overlijden van zijn vrouw, naar deze tijd brengen en voor mijzelf geloofwaardig maken? Ik dacht aan de tijd waarin mijn eigen vader mij opvoedde, maar wat de vader in het stuk meemaakt en de beslissingen die hij neemt, zijn helemaal niet alleen van vroeger, van een tijd dat mannen niet voor zichzelf konden zorgen, het gebeurt nu. Om het antwoord op die vragen te vinden, waren gesprekken nodig, samen nadenken over wat voor man het is én ik moest goed om mij heen kijken. Want daar, in het echte leven, gebeurt het immers. Wat we met al die kennis gaan doen en welke keuzes er gemaakt gaan worden, daar gaan we nu mee aan de slag. Ik heb heel veel zin om met de bagage van voor de zomer verder te gaan en te gaan spelen.’ |
Ook Marleen is enthousiast: ‘Ik vind het heerlijk en bijzonder om aan deze productie te werken! De start was rustig, veel praten over wat al die woorden zouden kunnen betekenen, wie de personages zijn en vooral ook wat er niet geschreven staat.
En in de vakantie; hard teksten leren! De tekst is pittig doordat hij nergens over lijkt te gaan; ik hoop eerst alles te kennen om er daarna mee te kunnen gaan spelen. Ik verheug me erop om de vloer op te gaan, al spelend echt contact aan te gaan met Johann en zo ons verhaal te ontdekken. Ik voel een enorme verantwoordelijkheid; naar Johann, naar Martine, naar alle mooie spelers die ook auditie deden. Maar ook naar mijn eigen vader. Zo'n stuk raakt toch ook aan thema's uit je eigen leven. En dan zo 'naakt' met een telefoon en wat tekst de vloer op; ik kan niet wachten!’ |
Rouw, communicatie, onbegrip, bloedband en onvoorwaardelijke liefde
Regisseur Martine Werners over het stuk en de eerste repetities: ‘Het is heerlijk om aan dit stuk te werken. Ik had de ongelofelijke luxe om bij de auditie uit 20 goede en ervaren spelers een vader en een dochter te kiezen. Dat was niet makkelijk, maar Johann en Marleen hadden direct een klik op de vloer en het is fantastisch om met twee zulke gemotiveerde spelers in dit stuk te duiken. We onderzoeken universele thema’s als rouw, communicatie, onbegrip, bloedband en onvoorwaardelijke liefde.
We hebben het over vaders en dochters, over onze eigen ervaringen, de patronen die we tegenkomen in het contact met onze familie. Het is een heel persoonlijk proces waar we allemaal van genieten. Binnenkort gaan vader en dochter samen de vloer op en dan gaan we op zoek naar de emoties, de humor, de stilte… Ik heb er nu al zin in!’
We hebben het over vaders en dochters, over onze eigen ervaringen, de patronen die we tegenkomen in het contact met onze familie. Het is een heel persoonlijk proces waar we allemaal van genieten. Binnenkort gaan vader en dochter samen de vloer op en dan gaan we op zoek naar de emoties, de humor, de stilte… Ik heb er nu al zin in!’